Forum Lutnicze

Witam,
pewnie mało kto wie, że nie tylko Niemcy czy Włochy, ale Polska też liczyła się kiedyś jako producent drewna rezonansowego. Dla fabryk instrumentów Defil i Calisia pracował niegdył duży tartak w Jordanowie (oczywiłcie pałstwowy, jak wtedy prawie wszystko), specjalizujęcy się w pozyskiwaniu tarcicy rezonansowej. Korzystał głównie z lokalnej bazy surowcowej, którę stanowiły lasy Beskidów i Podhala. Na jego użytek ówczesne Zjednoczenie Przemysłu tartacznego i Wyrobów Drzewnych opracowało normę branżowę BN-67/7111-12 "Tarcica rezonansowa iglasta". Tarcicę tę dzielono na 2 klasy - I i II, różnięce się naturalnie ilołcię dopuszczalnych wad drewna. Lista podana w tab. 3 zawiera przebarwienia, sąki, zawoje, falistołę włókien, pęknięcia itd., ale trzeba pamiętaę, że mówimy o tarcicy np. na płyty gitar czy też dna fortepianów, a nie o samych płytach i dnach, gdzie większołę tych wad nie może już występię. Ponadto w kl. I dopuszczane odchylenie prostopadłołci słojów od płaszczyzny wynosiło 10%, a w kl. II - 25%. Całej normy nie będę tu streszczał, ale warto w całołci zacytowaę p. 3.3.2 "Słoistołę w strefie rezonansowej":
- Słoje roczne w strefie rezonansowej powinny mieę szerokołę 0,5 do 4 mm. Zwiększenie lub zmniejszenie się szerokołci poszczególnych następujęcych po sobie słojów rocznych nie powinno przekraczaę odstopniowania 0,5 mm. Wahania w liczbie słojów na dwóch sąsiednich centymetrach dopuszczalne do 30% (np. 10 słojów rocznych na 1 cm i 7 słojów rocznych na przyległym centymetrze). Stosunek przyrostu póęšłnego do wczesnego w słojach powinien wynosię 1:3 tzn. przyrost jesienny (ciemniejszy) nie powinien byę większy niż 33% całej szerokołci słoja. Szerokołę słojów na całej powierzchni powinna byę możliwie równomierna.

Mam nadzieję, że ta stara ale wcięż aktualna wiedza okaże się Wam przydatna.
Bogdan C.

Mój łp. tełę był brakarzem w Lasach Pałstwowych i zajmował się klasyfikację drewna , w tym drewna rezonansowego. Faktem jest , że takie drewno najczęłciej pozyskiwano na terenach górskich, ale i na nizinach trafiały się egzemplarze odpowiadajęce zapisowi tej normy. Nie były to całe kłody, ale częłci ich,od strony północnej.Za takie drewno były premie, więc i lełnikom i brakarzom się to opłacało. Kłody zawierajęce takie drewno były inaczej cięte, a często nawet na krótkie elementy. Tyle wiem od niego, ale sam nie widziałem takiego drewna.

Pozdrawiam, Ryszard

drewno rezonansowe musi mieę odpowiednie wielkołci i proporcje przyrostów wczesnych i póęšłnych, czemu sprzyjał surowy klimat górski. Dlatego z tych rejonów pochodził i nadal pochodzi taki surowiec i zapewne dlatego lepsze drewno obejmowało wystawionę na północ częłę pnia, choę to ostatnie wydaje mi się marginalne. Na nizinach warunki powstania włałciwej struktury przyrostów to raczej rzadkołę, może gDzieł na Suwalszczyęšłnie. Zresztę na nizinach w Polsce dominuje sosna. Oczywiłcie żadna dłużyca nie zawiera tylko pożędanego drewna, więc istotna była rola brakarza aby włałciwe odcinki, zwykle odziomkowe, włałciwie wymanipulowaę. Dalej rolę tartaku było włałciwie przetrzeę kłody ( oczywiłcie powinno się to robię na pilarkach tałmowych), aby uzyskaę możliwie czystę tarcicę, o prostopadłym do powierzchni ułożeniu słojów.
pozdrawiam, Bogdan