Stanley Bailey no. 5 z roku... 1926-1930.
Jak widać już po reanimacji, ale z sentymentu nie mogłem go tak dać wyrzucić
Ostrze Record'a, już też nieźle popracowało sobie, a łamacz/docisk już lekko sfatygowany. Jak będę miał czas, ochotę i finanse to zafunduję mu Hocka z łamaczem tej samej firmy. Pomimo tego, że łoże było już spawane, a w zasadzie lutowane brązem to stopa (prawie) równa. Prawdopodobnie jeśli mi kiedyś spadnie na podłogę to się rozpadnie, ale wtedy dam mu dawkę nowoczesności w postaci "no more nails", albo innej substancji epoksydowej do metalu, żeby zreanimowć go po raz kolejny
Dla pewności wyszlifowałem ją na idealnie płaskim stole krzyżowym wiertarko-frezarki. Poza tym oczywiście wszystkie elementy zostały dokładnie wyczyszczone. Rozpadający się już u podstawy przedni palisandrowy uchwyt otrzymał nową klonową "stopę". ITD. itp.
Dodatkowo prysnąłem go resztką lakieru z malowania innych przedmiotów i teraz wygląda tak:
Co ciekawe, pomimo sporego zabrudzenia uchwytu, a nawet popaprania jakimiś olejami i farbami, udało się je spokojnie papierem 220 "ściągnąć", a następnie po lekkim przefrunięciu 600 oraz ręcznym wypolerowaniu zwykłą szmatką lekko nasączoną rozcieńczonym G3 uchwyt wyglądał jak przed wyjściem do kościoła.
Nad ostrzem muszę jeszcze ostro popracować, chociaż udało mi się je wyrównać i zlikwidować uszczerbienia, ale mój kamień wodny został nieopatrznie zostawiony podczas mrozu na zewnątrz i postanowił się sypnąć (a mówiłem mu, żeby nie pękał) :/ Mimo to wiórki jakie produkuje są dobrej jakości
Zostaje mi jeszcze regulacja luzu mechanizmu wysuwania ostrza, bo pokrętło ma dosyć sporą ilość "martwych" obrotów, a już nie miałem do tej pory czasu ani okazji, żeby go znowu rozczłonkować.
