Zaczac by trzeba bylo od modelu opracowanego przez Antonio de Torresa(1817-1892).
Byl on najwaznieszym przedstawicielem i zalozycielem "Nowego stylu hiszpanskiego" w 19 wieku.Jego gitary maja scisle opracowane relacji ksztaltow i widac w nich zrozumienie proporcji akustyczno-statycznych.
Wymiary instrumentow Torresa posiadaja nastepujace proporcje (wzorem niech bedzie gitara "La Leona" z roku 1858) :
Gorna czesc do talii - 9:8 , gorna czesc do czesci dolnej 3:4 ,i talia do dolnej czesci 2:3.
Rzecz zaznaczylem tylko marginalnie bo naszym glownym tematem jest ozebrowanie ...
Nadmienic nalezy , ze grubosc plyty wierzchniej(u Torresa) jest dosc znaczna 3,5 mm do 3,9mm .
Belki ponizej i powyzej otworu rezonansowego maja przekroj 12.7 x 8,7 mm , inne sa trojkatne i maja szerokosc 6.4 mm.Po prawej i lewej stronie otworu znajduja sie dwa wzmocnienia o grubosci 2-2,5 mm , ktore nie dochodza do poprzecznych belek u gory i dolu otworu rezonansowego.W zwiazku z brakiem oryginalnych rysunkow , przeszukalem net i musze stwierdzic , ze pod haslem "Torres Bracing" niewiele jest przydatnych czy wiernych ilustracji. Wiekszosc to rysunki "Torresopodobne" a mi chodzi o jak najwierniesze oddanie oryginalu.
Pomocna w opracowaniu tematu byla mi ksiazka Franza Jahnela "Die Gitarre und ihr Bau".
Stęd, już pisałem o tym, muzycy przed zakupem ogrywaję sprzęt, a pomimo tego dodatkowo jest on ustawiany przez lutnika "do ręki" grajęcego. I wcale nie musi tak samo brzmieę w sklepie ,jak po nowych ustawieniach. To właśnie tygrysy lubię najbardziej! Gitara "sama zaczyna graę"! A te ciary po plecach, a te ochy i achy, a te rozpalone policzki słuchaczy i widzów, a ta pusta kieszeł po opuszczeniu sklepu-lutnika! 